[ad_1]
چند سال پیش فیلم “فورد علیه فراری” در سینماها ظاهر شد که به دنبال دوئل دو غول در مسابقه استقامتی است که در سال 1966 برگزار شد. جای تعجب نیست که بیشتر جنبه آمریکایی این چشم انداز نشان داده شد، زیرا فیلم هنوز از هالیوود است و در عین حال رسانه های خودرویی بیشترین توجه را به فورد GT40 داشتند. در اینجا نیز می توان گفت “تا حدودی انتظار می رود” زیرا جهان هنوز برنده را به یاد می آورد و آن روز در فرانسه قطعاً فورد بود.
نمونه‌های کلاسیک و خلاقیت‌های مدرن GT40 از نظر قیمت و تقاضا افزایش یافته است. در این شماره از روزهای جالب به فراری 330 P4 1967 خواهیم پرداخت.
مطمئناً متوجه شده اید، او یکی از کسانی نیست که یک سال قبل به یانکیز باخت، اما در سال 1967 عنوان شرکت ایتالیایی را در جنگ علیه یک رقیب مورد علاقه به دست آورد.
همه ما می دانیم که فراری در دهه 1950 و اوایل دهه 1960 بر بام دنیا بود. هیچ رقابتی وجود نداشت که انزو پیر نتواند آن را فتح کند، اما در سال 1963 او فورد را با مذاکرات ناموفق خشمگین کرد و رقیب بزرگی پیدا کرد.
فراری همچنان موفق شد در سال‌های 1964 و 1965 مسابقه 24 ساعته لمان را که در آن زمان بزرگترین در جهان محسوب می‌شد، برنده شود، اما در سال 1966 ناگهان شکست خورد، جایی که هیچ کارخانه‌ای حتی مسابقه را تمام نکرد. 330 P3 او مشکلات مکانیکی زیادی داشت، مخصوصاً در مورد گرم شدن بیش از حد موتور و گیربکس، بنابراین Enco دستور ساخت جانشینی را برای اصلاح هر گونه کاستی داد.
مهندس مائورو فورجیری کار را بر عهده گرفت و در نتیجه اولین فراری با سه سوپاپ در هر سیلندر ساخته شد. سر موتور از خودرویی از مسابقات قهرمانی فرمول 1 گرفته شده است و تزریق مستقیم سوخت توسط لوکاس ساخته شده است. نتیجه نهایی یک موتور بنزینی دوازده سیلندر بود که حدود 450 اسب بخار قدرت داشت، اما مهمتر از آن، بسیار قابل اعتماد بود.
این محصول جدید 330 P4 نام داشت و از نظر طراحی بسیار شبیه به مدل قبلی خود بود، اما در واقع کوتاهتر بود. فراری سه دستگاه، همه کوپه های Berinette تولید کرد، در حالی که یک P3 قدیمی تر، مکانیک های جدیدی دریافت کرد و به P3 / 4 معروف بود. تیم ایتالیایی همچنین موفق به جذب راننده کریس آیمن شد که تنها یک سال قبل با فورد با لمان جشن گرفت.
330 P4 در حین رانندگی در 560 دور پیست آمریکایی در دیتونا آزمایش شد و به تازگی در آن مکان، در مسابقه 24 ساعته در دیتونا، رونمایی شده است. از دور اول تا آخر، فراری کاملاً مسلط شد و جشن گرفت و سه واحد به قصد انتقام حرکت مشابه آمریکایی ها در فرانسه از خط پایان گذشتند. قبلاً در این مورد نوشته ایم.
فورد دو ماه بعد از Sebring انتقام گرفت، در حالی که فراری در خانه در مونزا جشن گرفت. در دو مسابقه بعدی هیچ یک از طرفداران موفق به پیروزی نشدند، بنابراین یک دوئل بزرگ لمان دوباره آماده می شد. ایتالیایی ها با سه نسخه کارخانه ای از 330 P4 و چندین مدل قدیمی دیگر که توسط مالکان خصوصی ساخته شده بودند ظاهر شدند.
راننده اصلی آنها، لورنزو باندینی، در جریان آزاد با زمان سه دقیقه و 25.4 ثانیه رکورد زد. با این حال، دو ماه بعد، در طول مسابقات مقدماتی، فورد نسخه بهبود یافته‌ای از GT40 Mk IV را ارائه کرد که در سرعت‌های بالاتر ناپایدار بود، اما به طور قابل توجهی سریع‌تر از هر خودروی دیگری که در پیست رانندگی می‌شد، بود.
مقام اول به بروس مک لارن افسانه ای با زمان سه دقیقه و 24.4 ثانیه رسید و در بین پنج نفر برتر، چهار محصول فورد قرار گرفتند (در جایگاه دوم فیل هیل و چاپارال او قرار گرفتند). سریع ترین فراری تنها با راننده مایک پارکس در جایگاه هفتم قرار گرفت.
به زودی مشخص شد که تنها شکست می تواند مانع از پیروزی آمریکایی ها شود. پس از تنها دو ساعت مسابقه، AJ Voight پیشرو در فورد GT40 قبلاً یک دور با برتری نسبت به سریع‌ترین فراری داشت. تا صبح روز بعد، وویت عمداً سرعت خود را کاهش داد و کمی پیروز شد و فراری مجبور شد با بیش از پنج دور عقب‌تر به جایگاه دوم و سوم بسنده کند.
آیا این به این معنی است که 330 P4 از کار افتاده است؟ نه واقعاً، زیرا هفت مسابقه از چهارده فصل برتر استقامت تا پایان فصل باقی مانده است. با این حال، تنها پنج نتیجه اول در جدول رده بندی کلی ثبت شد، بنابراین اگرچه ایتالیایی ها تا پایان فصل جشن نگرفتند، اما امتیازات کافی برای کسب عنوان قهرمانی در سازندگان بر پورشه و فورد جمع آوری کردند.
جالب است بدانید که فراری در طول تور ایالات متحده، هر سه 330 P4 را به رودسترهای مسابقه ای در بریتانیا و سپس به اصطلاح به مسابقات Can-Am تبدیل کرد. یکی از آنها جان سالم به در برد و آخرین بار بیست سال پیش به قیمت نه میلیون دلار دست به دست شد.
اما ارزش بالا تنها یکی از دلایل اهمیت این ورزشکار است. او آخرین عنوان قهرمانی استقامت خود را برای فراری به ارمغان آورد، آمریکایی ها را در سرزمین خود شرمنده کرد و بسیاری او را بهترین دونده در عصر طلایی موتوراسپرت حرفه ای می دانند. او ممکن است یکی دو نبرد را به فورد باخته باشد، اما مطمئناً در جنگ پیروز شده است.
زوران توماسوویچ
(14)
[ad_2]
