کنجکاوی روز: زمانی که AMC سعی کرد یک ماشین عجیب و غریب بسازد

محصول چهار چرخ با امضایی که روی آن نوشته شده است American Motor Company یا به اختصار AMC از آن دسته خودروهایی است که همه ما با تحقیر از آن یاد می کنیم. دلیل اصلی این امر مدل های Gremlin و Pacer مربوط به دهه 70 قرن گذشته است که این شرکت امیدوار بود با متفاوت بودن مورد توجه قرار گیرد. این حرکت نتایجی را به همراه داشت، اما به دور از این واقعیت است که AMC فقط چهار چرخ تولید کرد که امروز به آن می خندیم.

اشاره خواهیم کرد که این شرکت اولین خودروی کامپکت مدرن در بازار آمریکا (رامبلر)، سپس Javelin و AMX عضلانی و در نهایت اولین خودروی سری خانواده چهارچرخ متحرک (ایگل) را داشت. حتی برند جیپ هم سال هاست که در دست آنهاست و مدل های افسانه ای زیادی را معرفی کرده است.

در این شماره از کنجکاوی روز به تلاش AMC برای معرفی یک ابرخودرو می پردازیم. این مدل AMX III است که در سال 1969 با برنامه ریزی های بزرگ برای تولید سری عرضه شد، اما در نهایت همه چیز با شکوه تمام شد.

AMC در سال 1954 با ادغام هادسون و نش تأسیس شد و از ابتدا بر بازارهایی متمرکز شد که رقابت نادیده گرفته می شود. این به ویژه در مورد چهار چرخ های جمع و جور صادق است، بنابراین مدل رامبلر در یک نقطه پس از فروش در آمریکا به جایگاه سوم رسید. قبلاً در مورد ورزشکار مارلین صحبت کردیم می نویسد که رئیس جمهور جدید روی آبرنتی می خواهد از این تصویر حمل و نقل ارزان خلاص شود و AMC مستقیماً با جنرال موتورز، فورد و کرایسلر مبارزه کند.

در اوایل دهه 60، سازنده چندین مفهوم با نام تجاری AMX (American Motors Experimental) ارائه کرد تا واکنش مخاطبان را ببیند. برخی با سبک آزمایش کرده اند، برخی دیگر با مکانیک، اما هیچ یک از آنها برای تولید انبوه برنامه ریزی نشده اند.

ابرنتی فوق الذکر خواهان یک رهبر جدید از نظر تصویر بود و از آنجایی که فورد با GT40 بر مسابقات استقامت مسلط بود، چنین پیکربندی شبیه آینده صنعت خودرو به نظر می رسید. شورلت همچنین کانسپت Astro II را معرفی کرد و در بهار سال 1968، AMC تصمیم گرفت برگ برنده خود را با الگوبرداری از نمونه های اولیه AMX معرفی کند.

از آنجایی که این سومین بار متوالی بود، AMX III نام گرفت و DeTomaso Panther به عنوان رقیب اصلی هدف قرار گرفت. اگرچه این ورزشکار ایتالیایی در آن زمان در مراحل نهایی توسعه بود، اما مشخص شد که او از مکانیک های فورد نیرو می گیرد و AMC خواهان خودرویی با معرفی فراری با قیمت بسیار مقرون به صرفه تر است.

این شرکت هیچ تجربه ای در زمینه تولید چنین خودروهایی ندارد، بنابراین از اروپا کمک گرفت. قراردادی با کارمان آلمان منعقد شد که پس از ارسال مستقیم قطعات از آمریکا توسط AMC، AMX III تکمیل خواهد شد. این اقدام تازگی نداشت و کارمان سال هاست که خودروهای مختلف آمریکایی را تحت لیسانس تولید می کند. طرح اولیه حداقل به هزار قطعه با قیمت اولیه 12000 دلار (حدود 89450 دلار به ارزش امروز) نیاز داشت.

تا به امروز، مشخص نیست که چه کسی به طور خاص از طراحی مراقبت کرده است. در دهه 1960، AMC مدعی شد که صاحب سبک محلی دیک تیگ است، اما خود تیگ بعداً اعتراف کرد که از شرکت خصوصی Creative Industries دیترویت برای جزئیات بیشتر استفاده کرده است. جورجتو جوجارو افسانه ای نیز برای کمک دعوت شد، اما طراحان آمریکایی از پیشنهادات او خوششان نیامد، بنابراین آنها رد شدند.

AMC علاوه بر نداشتن تجربه در تولید پوسته از مواد غیر فلزی، به دانش واحد واقع در مرکز نیز افتخار نمی کند. بیشتر توسعه توسط Giugiaro فوق الذکر انجام شد، اما همچنین توسط Giotto Bicarini، که سالها تجربه در شرکت هایی مانند فراری، آلفارومئو، ایسو و لامبورگینی قبل از ایجاد شرکت Bizzarrini خود داشت.

در نظر گرفته می‌شود که این محصول عملکرد فراری در پیست مسابقه در دوره پس از جنگ است و به توسعه سیستم تعلیق AMX III نسبت داده می‌شود. و در پایان برنامه ریزی، BMW که شاسی را توسعه داده بود، برای کمک فراخوانده شد.

در چنین شرایطی، نمونه اولیه به شرکت خصوصی ایتالیایی Coggiola تحویل داده شد و انتظار می رفت که شش نمونه اولیه دیگر برای آزمایش های اضافی بسازد. محصول نهایی بسیار جذاب به نظر می رسید و شبیه خودروهایی بود که از آمریکا می آمدند. علاوه بر این، بسیاری آن را یک چهار چرخ ایتالیایی می دانستند. توزیع وزن 43:57 بود، در حالی که موتور 390 سی سی (6.4 لیتری) V8 واقع در مرکز، 345 اسب بخار قدرت داشت.

با این حال، از آنجایی که AMC قبلاً برنامه ای برای خروج این دستگاه پس از سال 1970 داشت، برخی از نمونه ها با موتور بزرگتر 401 اینچی مکعبی (6.6 لیتری) با 330 “هد” عرضه شدند. فقط یکی از مدل ها یک گیربکس پنج سرعته دستی ارائه می کرد، در حالی که بقیه اتوماتیک بودند. در آزمایشات، AMX III موفق به دستیابی به حداکثر سرعت 273 کیلومتر در ساعت شد که مطابق با فراری 365 GTB / 4 Dayton بود.

Coggiola قرار بود شش دستگاه را در سال‌های 1969 و 1970 تولید کند، در حالی که سه دستگاه دیگر روی شاسی باقی مانده در چند سال آینده تکمیل شد، اما بدون اتصال به AMC. پس از سرمایه گذاری دو میلیون دلاری (حدود 14.1 میلیون دلار امروز)، این شرکت به دلایل مختلف به طور ناگهانی از کل ماجرا کنار رفت. نکته کلیدی این بود که بازار در اوایل دهه 1970 تغییر کرد و سازندگان باید نگران قوانین جدید ایمنی و انتشار باشند، بنابراین یک ابرخودروی محدود مانند هدر دادن پول به نظر می رسید.

طراح Tig بعداً می گوید که هزینه ها خارج از کنترل هستند و کارمان به دلیل افزایش ناگهانی ارزش مارک آلمان در برابر دلار آمریکا بیش از آنچه توافق شده است درخواست کرده است. تحت چنین شرایطی، حتی با قیمت اولیه بالا، AMX III خودرویی سودآور نخواهد بود. تئوری‌های توطئه‌ای نیز وجود دارد مبنی بر اینکه فورد در حذف رقابت از DeTomaso Panthers یا Volkswagen که می‌خواستند کارمان را برای خود نگه دارند به جای اینکه یک شرکت خارجی ظرفیت آن‌ها را تصاحب کند، نقش داشته است.

هر شش نمونه اولیه و سه مدل تکمیل شده دیگر زنده مانده اند و اکنون در دست شخصی هستند و یکی از آنها چهار سال پیش با قیمت 891000 دلار دست به دست شد.

به راحتی می توان نتیجه گرفت که AMC تنها بر روی سی دی های ارزان قیمت تمرکز می کند، که امروزه در دنیای کلاسیک بی فایده هستند، اما همانطور که این داستان نشان می دهد، این شرکت نمونه های واقعا منحصر به فرد را به رخ می کشد و بنابراین قطعاً شایسته جایگاه خود در تاریخ است.

زوران توماسوویچ

(72)