مصاحبه مجله دایملر با آندره برسگه، استاد دانشگاه کلن

به گزارش “اخبار خودرو”آندره برسگه استاد فیزیک و آموزش در دانشگاه کلن است و مؤسسه ای به نام آموزش فیزیک را اداره می کند. Bresge آنچه در مغز افراد هنگام رانندگی اتفاق می افتد را مطالعه کرد. برای این تحقیق، او به دو سناریو مختلف نگاه کرد: این که فرد راننده است یا اینکه داوطلبانه می پذیرد رانندگی کند. در اینجا مصاحبه ای با این محقق آلمانی در وب سایت دایملر را مشاهده می کنید.

· چه چیزی باعث شد که شما به عنوان یک فیزیکدان به اتفاقاتی که در هنگام رانندگی برای مغز انسان می افتد نگاه کنید؟

همه انسان ها جسمانی هستند و انسان ها از بدو تولد پیوسته شاهد رویدادهای فیزیکی پیرامون خود بوده اند. با این حال، این در یک نقطه پایان می یابد، و برای مثال ما رانندگی را یاد می گیریم. در واقع در این زمان فکر می کنیم قوانین فیزیک برای ما بازنویسی شده است و ناگهان با یک فاصله ترمز معین مواجه می شویم که قبل و زمانی که عابر پیاده یا دوچرخه سوار بودیم برای ما بی معنی بود. ما همچنین رانندگی با سرعت بالا را تجربه می کنیم که می تواند زندگی ما را به خطر بیندازد. من سعی می کنم بفهمم مردم چگونه در مورد رویدادهای فیزیکی اطراف خود یاد می گیرند. این فرآیند اغلب با تصادفات جاده ای جدی به ویژه در جوانان همراه است.

· پس وقتی پشت فرمان می‌نشینیم چه اتفاقی برای مغزمان می‌افتد؟

در ابتدا همه چیز جدید و هیجان انگیز است و قسمت هایی از مغز که مسئول احساسات هستند، یعنی قسمت هایی که مسئولیت فرآیندهای یادگیری را نیز بر عهده دارند، فعال می شوند. این به این دلیل است که یادگیری همیشه شامل فعال کردن احساسات است. به همین دلیل، نحوه یادگیری رانندگی در چند ماه اول به بخش احساسی مربوط می شود. ناحیه‌ای از مغز که فضا را تشخیص می‌دهد، معروف به لوب جداری، هنگام آزمایش چیزهای جدید نیز فعال می‌شود. تجربه چند ساعتی این امر معمول است و برای رانندگان باتجربه این فرآیند تنها چند دقیقه طول می کشد. با ادامه روال عادی، آگاهی فضایی کاهش می یابد و پس از آن دیگر احساس سرعت نداریم و فقط به محرک هایی مانند چراغ قرمز پاسخ می دهیم. برای افرادی که تجربه رانندگی زیادی ندارند، این پروسه بیشتر طول می کشد.

· چقدر سریع این اتفاق می افتد؟

سرعت یک عامل نیست، نکته این است که فضای سفر نسبتاً آشنا است. در واقع، اگر فردی همیشه به یک سمت هدایت شود، به زودی توالی تکراری غالب می شود، احساس سرعت از بین می رود و هیچ فعال سازی احساسی وجود نخواهد داشت. در نتیجه، راننده چیز جدیدی یاد نخواهد گرفت و ممکن است مسیر خود را به خاطر نیاورد. ناگهان می بینید که به محل کار خود رسیده اید. ما این را با کمک تست های مغناطیسی و اسکنرها ثابت کرده ایم. ما از 16 دانش آموز پلیس با تجربه رانندگی گسترده و 16 دانش آموز همتا با تجربه رانندگی کمی در طول پرواز شبیه سازی شده در حالی که یک اسکنر MRI رفتار آنها را نظارت می کرد، سؤال کردیم. با استفاده از این روش توانستیم محل ذخیره اکسیژن در مغز را بیاموزیم و قسمت هایی از مغز راننده را که برای تکمیل پرواز شبیه سازی شده استفاده می شود، شناسایی کنیم. به این ترتیب ما می‌توانستیم دقیقاً ببینیم کدام بخش از مغز راننده در هر لحظه در حال پردازش اطلاعات است.

· چه چیزی را متوجه شدید؟

در اولین دقایق پرواز (زمانی که همه چیز جدید است) فعال شدن احساسی زیادی وجود دارد. فرآیندهای یادگیری هنوز ادامه دارد و ما می توانیم این را در مرکز بینایی مغز که در طول آزمایش فعال بود، ببینیم. در دقایق اول آگاهی فضایی به خصوص در مورد رانندگان با تجربه کمتر فعال بود. سپس، آزمودنی‌ها مجبور شدند چندین بار در همان جاده رانندگی کنند تا به حالت تقریبا خلسه برسند و بدون فکر کردن، وسیله نقلیه را کنترل کنند. بعد دوباره رفتیم MRI. ما دریافتیم که رانندگان با تجربه کارهای تکراری و معمولی را سریعتر از رانندگان بی تجربه انجام می دهند. جهت گیری فضایی آزمودنی ها در هر دو گروه بسیار محدود بود. زیرا آنها با الگوهای ثابت (شبیه سازی کامپیوتری) رانندگی می کردند. همچنین عوامل قابل توجهی که برای ارزیابی ریسک مورد استفاده قرار گرفتند فعال نبودند. کارهای روتین و تکراری حالت ذخیره انرژی مغز را فعال می کند و همه سیگنال های هشدار را خاموش می کند.

· آیا موقعیت ایده آلی برای مغز در هنگام رانندگی وجود دارد؟

جالب اینجاست که محیط متنوع با طیف وسیعی از محرک های مختلف، توجه ما را به محیط اطراف در حین رانندگی تضمین می کند. به این ترتیب غرایز و احساسات ما دست نخورده باقی می مانند. به همین دلیل توصیه می کنند که از راه های مختلف به مقصد برسیم.

· آیا ذهن انسان، همراه با پیشرفت های تکنولوژیکی در خودروها، به گونه ای تکامل یافته است که خود را با ورودی تطبیق دهد؟ هماهنگ کردن?

متاسفانه نه. این از نظر بیولوژیکی غیرممکن است، تکامل مغز در دوره‌های زمانی بسیار طولانی‌تری اتفاق می‌افتد، و رویکرد ما این است که با افزایش تولید خودرو همگام شویم، به عنوان مثال، با انتقال تجربه از نسلی به نسل دیگر. در واقع، همه اینها به فرهنگ رهبری ما برمی گردد. به همین دلیل گفته می شود بهتر است یک راننده با تجربه در سن 17 سالگی در کنار رانندگان جوان بنشیند تا این فرهنگ رانندگی مطلوب به خوبی منتقل شود.

· خودروهای خودران باید چالش بزرگی برای مغز انسان ایجاد کنند. در واقع بدون انجام کاری حرکت می کنیم. مغز ما چگونه این را پردازش می کند؟

در وهله اول خودروها آزاردهنده هستند. در همین راستا، مطالعه ای در دانشگاه استنفورد نشان داد که اگر بخواهیم مانند خودروهای معمولی از خودروهای خودران استقبال کنیم، این خودروها باید بسیار آهسته حرکت کنند و ترمز کنند. در واقع خودروهای خودران آستانه فشار کمتری دارند و در نهایت احساس بهتری در کنترل خودرو و افزایش قدرت مداخله آن می‌کنند. همچنین، خبر خوب این است که نحوه رانندگی خودروها بسیار قابل پیش‌بینی و ایمن است و این خودروها مانند انسان‌ها خسته و کلافه نمی‌شوند.

· آیا خودروهای خودران نیز شرایط جاده را بهبود می بخشند؟

من مطمئن هستم که او خواهد شد. ما انتظار داشتیم که در مراحل اولیه انتقال از خودروهای فعلی به خودروها تصادفاتی رخ دهد و تا زمانی که خودروهای معمولی در همان جاده و مدل‌های خودرو قادر به سنجش خرابی خودروهای دیگر نباشند، خطراتی وجود خواهد داشت. اما سیستم های خودکار را می توان به سرعت آموزش داد. بنابراین می توان به ایمنی بیشتر در جاده ها امیدوار بود.

· اما در نهایت قدرت با انسان است؟

آره؛ در هر رابطه انتخابی و انتخابی برای هوش مصنوعی، قدرت و مسئولیت باید با انسان ها باشد و خودروها باید از انسان ها بیاموزند و تابع تصمیمات آن ها باشند.