دسته بندی هایی که برای راننده شدن کافی نیست!

به گزارش “اخبار خودرو”92 سال از صدور اولین گواهینامه رانندگی در ایران می گذرد. شاید به نظر برسد که در یکی دو دهه گذشته آموزشگاه های رانندگی ایجاد شده است، اما با اولین آیین نامه اجرایی در اوایل قرن چهاردهم تأسیس شد و فردی به نام میرزا سیف الله خان یک سال در یکی از این مراکز به آموزش و مهارت های رانندگی پرداخت. کرد شد و توانست در سال 1308 «دوره رانندگان ایرانی» را با نمره «خوب» گذراند و اولین گواهینامه رانندگی ایرانی را گرفت.
گواهينامه رانندگي سند و گواهينامه رسمي و قانوني است كه بر اساس آن پليس صلاحيت شخص را براي رانندگي خودرو تاييد مي كند. این کارت به اندازه یک کارت بانکی است و شامل مشخصات راننده، تاریخ اعتبار، محدودیت های رانندگی و نوع وسیله نقلیه مجاز به رانندگی است. طبق قانون برای اخذ هر نوع گواهینامه وسایل نقلیه موتوری (به استثنای پایه و خاص) باید به مراکز آموزش رانندگی مراجعه کرد. قوانین گواهینامه رانندگی می تواند از کشوری به کشور دیگر متفاوت باشد. مثلاً برای گرفتن گواهینامه در ایران (برای خودروهای سواری) فرد باید حداقل 18 سال سن داشته باشد و 12 آموزش رانندگی در مدارس داشته باشد.

آموزشگاه رانندگی!
آموزشگاه پرستو اولین آموزشگاه رانندگی در تهران است که فعالیت خود را از اوایل دهه اول دهه 1300 آغاز کرد.این آموزشگاه که توسط یک افسر سابق نیروی انتظامی شروع به کار کرد، بسیاری از مشاهیر و شخصیت های زمان را آموزش رانندگی و صدور گواهینامه رانندگی آنها را آغاز کرد. حالا همه برای اینکه بتوانند پشت فرمان بنشینند و رانندگی کنند باید گواهینامه رانندگی یا به قول رانندگان قدیمی گواهینامه داشته باشند.
از دهه 1970 با تصویب هیات وزیران و به منظور کاهش تصدی گری دولت بر امور اداری، آموزش و پرورش جویندگان گواهینامه رانندگی به بخش خصوصی منتقل شد و در آنجا به دانش آموزان مهارت های رانندگی آموزش داده شد. به گفته کارشناسان پلیس، آموزش در این مراکز و استفاده از روش‌های نوین نقش مهمی در کاهش تصادفات و آسیب‌های رانندگی داشته است و با توسعه و نوسازی رویه‌های آموزشی تأثیر مثبتی بر رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی دارد. . آموزشگاه های رانندگی برای ارائه آموزش های رانندگی و همچنین نهادینه سازی فرهنگ ترافیک، کلانتری های معتبر و مورد اعتماد هستند. البته این مراکز در سال های اخیر به آموزش دانشجویان با آخرین مسائل و مقررات قانونی پرداخته اند و بر اساس آن بسیاری از دانشجویان این مراکز روش های سختگیرانه ای را در پیش گرفته اند. اما شواهد نشان می دهد که نحوه آموزش و نحوه تدریس آن نامتعادل است. مددجویان این موسسات می گویند کلاس های تئوری مدارس 12 جلسه و کلاس های فنی و مقررات 5 جلسه است، ضمن اینکه باید تعداد جلسات شهرستانی را که در واقع کلاس های عملی است افزایش دهند. توانایی ها و استعدادهای هرکس متفاوت است و نباید انتظار داشت که همه بتوانند در مدت زمان کوتاهی بر اصول رهبری مسلط شوند. در عین حال، بسیاری از ارجاعات به کتاب جای کسب تجربه را نمی گیرد و به مباحث نظریه درد نمی پردازد. از طرفی جلسات فنی برای دانشجویان چندان مفید نیست. زیرا مباحث فنی خودرو پیچیدگی های خاص خود را دارد و 80 درصد افراد با قطعات و عملکرد خودرو آشنایی ندارند و با سه جلسه آن آشنایی نخواهند داشت.
یکی دیگر از موضوعاتی که دانشجویان از آن شکایت دارند، رگه های مردودی است. آنها می گویند: “گاهی اوقات ظلم بیش از حد باعث ناراحتی و ناراحتی می شود.” رد دانش آموزان در واقع آنها را راننده نمی کند و تأثیر کمی بر یادگیری آنها دارد. این رفتارها خشن نیستند اما استرس متقاضی را افزایش می دهند. امیدواریم دوره های آموزشی کاربردی بیشتری برای دانش آموزان در مدارس و نقاط قوت و ضعف در جلسه عملی شناسایی شود. یکی دیگر از مشکلات آموزش رانندگی در کشور عدم آموزش متقاضیان با خودروهای مجهز به گیربکس اتوماتیک است. این مشکل تا دو دهه پیش نبود. زیرا در آن زمان خودروهای دنده اتوماتیک در کشور بسیار کم بود و عده ای از آن استفاده می کردند اما در سال های اخیر این خودروها طرفداران زیادی پیدا کرده اند و حتی در بین خودروهای داخلی نیز نمونه هایی از گیربکس اتوماتیک وجود دارد. برخی از مربیان رانندگی نیز از وضعیت موجود گلایه دارند. دغدغه اصلی و همیشگی آنها شرایط کار، دستمزد و بیمه است. در حالی که هزینه خودرو، قطعات یدکی، هزینه تعمیر و… نیز بر دوش آنهاست. مربیان شاکی هستند که صدایشان شنیده نمی شود. صاحبان مشاغل از تامین یک مربی امتناع می ورزند، اما انتظار زیادی دارند. ضمن اینکه هیچ حمایتی از معلمان مدارس نمی شود و باید هزینه لوازم یدکی و تعمیر خودرو را از جیب خود بپردازند.

انتقال
پلیس می گوید بیش از 2100 آموزشگاه رانندگی در کشور فعال است که بیشتر آنها مکاتب کلاس سوم هستند. ما همه این مدارس را تماشا می کنیم و رفتار آنها را تماشا می کنیم، نحوه آموزش و آزمایش آنها، چه محسوس و چه نامحسوس.
برخی از آموزشگاه‌های رانندگی دارای شرایط تنزل‌آمیزی هستند، مثلاً اگر شرایط مدرسه تغییر کند یا خودروهای آن ناامن شود و غیره، شرایط تنزل‌آمیز تلقی می‌شوند و برخی از آموزشگاه‌ها تخلفاتی دارند که هر دو را رعایت می‌کنند و اجازه انجام آن را نخواهند داشت. برای اجرا رئیس مرکز تأیید صلاحیت پلیس راهور از شهروندان خواست در صورت مشاهده هرگونه تخلف و مشکل در مدارس، نارضایتی خود را از آموزشگاه های رانندگی از طریق سامانه «1197» اعلام کنند. زیرا تمامی پیام ها بررسی می شود و در صورت بی توجهی مدارس با آن برخورد می شود.